Enige tijd geleden bracht Yellen een bezoek aan China, waar ze naar verluidt een heleboel ‘taken’ op zich zou nemen. Buitenlandse media hielpen haar een daarvan samen te vatten: ‘om Chinese functionarissen ervan te overtuigen dat de Verenigde Staten in naam van de nationale veiligheid willen voorkomen dat China gevoelige technologie zoals halfgeleiders en een reeks maatregelen zijn niet bedoeld om de Chinese economie te schaden.”
Het is 2023 geweest, de Verenigde Staten hebben een verbod op de Chinese chipindustrie gelanceerd, er zijn niet minder dan een dozijn rondes geweest, de entiteitenlijst van bedrijven en individuen op het vasteland meer dan 2.000, het tegenovergestelde kan ook zo'n grote reden zijn, ontroerend , het is gewoon “hij echt, ik huil me dood.”
Misschien konden de Amerikanen het zelf niet verdragen, wat al snel werd opgemerkt door een ander artikel in de New York Times.
Vier dagen nadat Yellen China verliet, publiceerde Alex Palmer, een bekende Chinese verslaggever in de buitenlandse mediakring, een artikel op de NYT waarin de Amerikaanse chipblokkade werd beschreven, dat rechtstreeks in de titel stond: This is An Act of War.
Alex Palmer, afgestudeerd aan Harvard en de eerste Yanjing Scholar aan de Universiteit van Peking, heeft lange tijd verslag gedaan van China, inclusief Xu Xiang, fentanyl en TikTok, en is een oude bekende die de gevoelens van het Chinese volk heeft gekwetst. Maar hij kreeg de Amerikanen wel zover dat ze hem de waarheid over de chip vertelden.
In het artikel stelde een respondent botweg dat “we China niet alleen geen enkele technologische vooruitgang zullen laten boeken, maar dat we actief hun huidige technologieniveau zullen omkeren” en dat het chipverbod “in wezen gaat over het uitroeien van China's gehele geavanceerde technologie-ecosysteem. ”
De Amerikanen namen het woord ‘uitroeien’ over, wat dezelfde betekenis heeft als ‘uitroeien’ en ‘ontwortelen’, en waarnaar vaak wordt verwezen in het bijzijn van het pokkenvirus of de Mexicaanse drugskartels. Het doel van het woord is nu de Chinese hightechindustrie. Als deze maatregelen slagen, kunnen ze de vooruitgang van China een generatie lang beïnvloeden, voorspellen de auteurs.
Iedereen die de omvang van de oorlog wil begrijpen, hoeft alleen maar herhaaldelijk op het woord uitroeien te kauwen.
01
Escalerende oorlog
Het concurrentierecht en het oorlogsrecht zijn in feite twee totaal verschillende zaken.
Zakelijke concurrentie is een competitie binnen een juridisch kader, maar oorlog is niet hetzelfde, de tegenstander heeft vrijwel geen oog voor regels en beperkingen, zal alles doen om zijn eigen strategische doelstellingen te bereiken. Vooral op het gebied van chips kunnen de Verenigde Staten de regels zelfs voortdurend veranderen – je past je aan aan één set, deze vervangt onmiddellijk een nieuwe set die met jou omgaat.
In 2018 heeft het Amerikaanse ministerie van Handel Fujian Jinhua bijvoorbeeld gesanctioneerd door middel van een “entiteitenlijst”, wat direct leidde tot de opschorting van de productie door laatstgenoemde (die nu het werk heeft hervat); In 2019 werd Huawei ook opgenomen in de entiteitenlijst, waardoor Amerikaanse bedrijven geen producten en diensten aan haar konden leveren, zoals EDA-software en Google's GMS.
Nadat ze hadden ontdekt dat deze middelen Huawei niet volledig konden ‘elimineren’, veranderden de Verenigde Staten de regels: vanaf mei 2020 begonnen ze van alle bedrijven die Amerikaanse technologie gebruikten te eisen dat ze aan Huawei leverden, zoals de gieterij van TSMC, wat direct leidde tot de stagnatie van Hisiculus en de scherpe inkrimping van Huawei's mobiele telefoons, waardoor de Chinese industriële keten jaarlijks meer dan 100 miljard yuan aan verliezen lijdt.
Daarna verhoogde de regering-Biden het vuurkrachtdoel van ‘onderneming’ naar ‘industrie’, en een groot aantal Chinese ondernemingen, universiteiten en wetenschappelijke onderzoeksinstellingen werden achtereenvolgens op de verbodslijst geplaatst. Op 7 oktober 2022 vaardigde het Bureau of Industry and Security (BIS) van het Amerikaanse ministerie van Handel nieuwe exportcontroleregels uit die vrijwel direct een “plafond” voor Chinese halfgeleiders instelden:
Logische chips van minder dan 16 nm of 14 nm, NAND-opslag met 128 lagen of meer, geïntegreerde DRAM-circuits van 18 nm of minder, enz. zijn beperkt voor export, en computerchips met een rekenkracht van meer dan 4800TOPS en een interconnectiebandbreedte van meer dan 600 GB/s zijn ook beperkt voor levering , of het nu gaat om een gieterij of om directe verkoop van producten.
In de woorden van een denktank uit Washington: Trump richt zich op bedrijven, terwijl Biden industrieën treft.
Bij het lezen van de roman Three-Body Problem is het voor gewone lezers gemakkelijk om de Yang-mo van Zhizi te begrijpen om de technologie van de aarde op te sluiten; Maar in werkelijkheid hebben veel niet-industriële mensen die naar het chipverbod kijken vaak een perceptie: zolang je je aan de regels van de Verenigde Staten houdt, zul je niet het doelwit zijn; Als je het doelwit bent, betekent dit dat je iets verkeerd hebt gedaan.
Deze perceptie is normaal, omdat veel mensen nog steeds in de ‘competitie’-mentaliteit blijven hangen. Maar in ‘oorlog’ kan deze perceptie een illusie zijn. De afgelopen jaren hebben veel managers op het gebied van de halfgeleiders bedacht dat wanneer het onafhankelijke onderzoek en de ontwikkeling van een onderneming zich gaat bezighouden met geavanceerde terreinen (zelfs alleen maar pre-onderzoek), zij op een onzichtbare gasmuur zullen stuiten.
Het onderzoek en de ontwikkeling van hoogwaardige chips is gebaseerd op een reeks wereldwijde technologische toeleveringsketens, bijvoorbeeld om 5 nm SoC-chips te maken, moet je kernen kopen van Arm, software kopen van Candence of Synopsys, patenten kopen van Qualcomm en coördineren productiecapaciteit bij TSMC… Zolang deze acties worden uitgevoerd, zullen ze binnen het gezichtsveld van het BIS-toezicht van het Amerikaanse ministerie van Handel vallen.
Eén geval betreft een chipbedrijf dat eigendom is van een fabrikant van mobiele telefoons, dat een dochteronderneming voor onderzoek en ontwikkeling in Taiwan opende om lokaal talent aan te trekken om chips van consumentenkwaliteit te maken, maar al snel te maken kreeg met ‘onderzoek’ van relevante Taiwanese afdelingen. Uit wanhoop werd de dochteronderneming uit de moeder gesponnen als onafhankelijke leverancier buiten de instantie, maar voorzichtigheid was geboden.
Uiteindelijk werd de Taiwanese dochteronderneming gedwongen te sluiten na een inval door Taiwanese “aanklagers” die een inval deden en de servers wegnamen (er werden geen overtredingen gevonden). En een paar maanden later nam het moederbedrijf ook eenvoudigweg het initiatief om te ontbinden – het topmanagement constateerde dat onder het veranderende verbod, zolang het een high-end chipproject is, het risico bestaat van ‘one-click zero’. ”
Wanneer het onvoorspelbare bedrijf de grootaandeelhouder ontmoet die houdt van de Maoxiang-technologie, is de uitkomst feitelijk gedoemd.
Dit ‘one-click zero’-vermogen komt er in wezen op neer dat de Verenigde Staten de ‘mondiale industriële verdeeldheid gebaseerd op vrijhandel’ die voorheen werd nagestreefd, hebben veranderd in een wapen om de vijand aan te vallen. Amerikaanse wetenschappers hebben de term bewapende onderlinge afhankelijkheid bedacht om dit gedrag te verzachten.
Nadat we deze zaken duidelijk hebben gezien, zijn veel van de voorheen controversiële zaken overbodig om te bespreken. Het heeft bijvoorbeeld geen zin om Huawei belachelijk te maken vanwege het schenden van het verbod op Iran, omdat duidelijk is gesteld dat “Iran slechts een excuus is”; Het is belachelijk om China de schuld te geven van zijn industriebeleid, aangezien de Verenigde Staten 53 miljard dollar uitgeven aan het subsidiëren van de chipproductie en het bevorderen van reshoring.
Clausewitz zei ooit: ‘Oorlog is de voortzetting van de politiek.’ Hetzelfde met de chipoorlogen.
02
De blokkade bijt terug
Sommige mensen zullen vragen: de Verenigde Staten, dus “het hele land om te vechten”, is er geen manier om ermee om te gaan?
Als je op zoek bent naar dat soort goocheltrucs om de vijand te breken, dan is dat niet zo. De computerwetenschap zelf is geboren in de Verenigde Staten, vooral de geïntegreerde-circuitindustrie, de andere kant om oorlogsmiddelen te gebruiken om het recht te spelen om over de industriële keten te spreken, China kan er alleen maar langer over doen om zowel stroomopwaarts als stroomafwaarts te veroveren beetje bij beetje, wat een lang proces is.
Het is echter niet waar om te zeggen dat deze ‘oorlogsdaad’ geen bijwerkingen heeft en lange tijd kan worden gebruikt. Het grootste neveneffect van de Amerikaanse sectorbrede blokkade is dit: het geeft China de kans om te vertrouwen op marktmechanismen, in plaats van op de pure kracht van planning, om het probleem op te lossen.
Deze zin lijkt in eerste instantie misschien moeilijk te begrijpen. We kunnen eerst begrijpen wat de kracht is van pure planning. In de halfgeleiderindustrie is er bijvoorbeeld een speciaal project ter ondersteuning van groot technisch onderzoek, genaamd “zeer grootschalige geïntegreerde circuitproductietechnologie en complete processen”. De industrie wordt gewoonlijk genoemd 02 bijzondere, pure financiële fondsen.
02 special veel bedrijven hebben genomen, toen de auteur in de halfgeleiderinvestering zat, toen het onderzoeksbedrijf zag dat veel "02 special" het prototype verliet, na het zien van het gevoel van gemengd, hoe zeg je dat? Veel van de apparatuur die in het magazijn is opgestapeld, is van grijze hand, waarschijnlijk alleen als de leiders van de inspectie naar buiten zullen worden gebracht om te poetsen.
Natuurlijk heeft het speciale project 02 destijds in de winter waardevolle fondsen voor bedrijven opgeleverd, maar aan de andere kant is de efficiëntie van het gebruik van deze fondsen niet hoog. Als ik alleen op financiële subsidies vertrouw (zelfs als het om subsidies van bedrijven gaat), ben ik bang dat het moeilijk is technologieën en producten te maken die op de markt kunnen worden gebracht. Iedereen die ooit onderzoek heeft gedaan, weet dit.
Vóór de chipoorlogen had China veel worstelende apparatuur, materialen en kleine chipbedrijven die moeite hadden om te concurreren met hun buitenlandse tegenhangers, en bedrijven als SMIC, JCET en zelfs Huawei besteedden er meestal niet veel aandacht aan, en het is gemakkelijk te begrijpen waarom : ze zouden geen binnenlandse producten gebruiken als ze meer volwassen en kosteneffectieve buitenlandse producten konden kopen.
Maar de Amerikaanse blokkade van de Chinese chipindustrie heeft deze bedrijven een zeldzame kans geboden.
In het geval van een blokkade werden binnenlandse fabrikanten die voorheen werden genegeerd door fabrieken of verzegelde testfabrieken met spoed naar de schappen gebracht en werd een groot aantal apparatuur en materialen ter verificatie naar de productielijn gestuurd. En de lange droogte en regen van de binnenlandse kleine fabrieken zagen plotseling hoop, niemand durfde deze kostbare kans te verspillen, dus werkten ze ook onvermoeibaar om de producten te verbeteren.
Hoewel dit een interne cyclus van vermarkting is, een gedwongen uit de vermarkting komen, is de efficiëntie ervan ook efficiënter dan de pure planningskracht: één partij met een ijzeren hart voor binnenlandse vervanging, één partij die wanhopig naar de strootjes grijpt, en op het gebied van wetenschap en technologie bordrijk effect geïnspireerd door de stroomopwaartse halfgeleiders, bijna elk verticaal segment zijn er veel bedrijven in het volume.
We hebben de winsttrend van de Chinese beursgenoteerde halfgeleiderbedrijven in de afgelopen tien jaar berekend (alleen bedrijven met tien jaar aaneengesloten prestaties zijn geselecteerd) en we zullen een duidelijke groeitrend zien: tien jaar geleden was de totale winst van deze binnenlandse bedrijven slechts meer dan 3 miljard, en in 2022 bedroeg hun totale winst meer dan 33,4 miljard, bijna tien keer zoveel als tien jaar geleden.
Posttijd: 30 oktober 2023
