Yellen bezocht enige tijd geleden China en zou daar een heleboel "taken" op zich hebben genomen. Buitenlandse media vatten een daarvan samen: "Chinese functionarissen ervan overtuigen dat de Verenigde Staten, in naam van de nationale veiligheid, China ervan moeten weerhouden gevoelige technologie zoals halfgeleiders te verkrijgen en dat een reeks maatregelen niet bedoeld is om de Chinese economie te schaden."
Het is 2023, de Verenigde Staten hebben een verbod op de Chinese chipindustrie afgekondigd, er zijn niet minder dan een dozijn rondes geweest, de entiteitenlijst van Chinese bedrijven en individuen is meer dan 2.000, het tegenovergestelde kan ook zo'n grote reden vormen, ontroerend, het is gewoon "hij echt, ik huil tot de dood."
Misschien konden de Amerikanen het zelf ook niet aanzien, maar dat werd al snel duidelijk in een ander artikel in de New York Times.
Vier dagen nadat Yellen China had verlaten, publiceerde Alex Palmer, een bekende China-verslaggever in de buitenlandse media, een artikel in de NYT waarin de Amerikaanse chipblokkade werd beschreven. Het stond letterlijk in de titel: Dit is een oorlogsdaad.
Alex Palmer, afgestudeerd aan Harvard en de eerste Yanjing Scholar aan de Universiteit van Peking, schrijft al lang over China, inclusief Xu Xiang, fentanyl en TikTok, en is een oude bekende die de gevoelens van het Chinese volk heeft gekwetst. Maar hij heeft de Amerikanen wel de waarheid over de chip laten vertellen.
In het artikel stelde een respondent botweg dat "we China niet alleen geen enkele vooruitgang zullen laten boeken op technologisch gebied, maar dat we hun huidige technologische niveau ook actief zullen terugdraaien" en dat het chipverbod "in essentie gaat over het uitroeien van China's gehele geavanceerde technologische ecosysteem."
De Amerikanen namen het woord "eradicate" over, dat zowel "uitroeien" als "ontwortelen" betekent, en dat vaak wordt gebruikt in combinatie met het pokkenvirus of Mexicaanse drugskartels. Nu draait het woord om de Chinese hightechindustrie. Als deze maatregelen slagen, zouden ze de vooruitgang van China een generatie lang kunnen beïnvloeden, voorspellen de auteurs.
Wie de omvang van de oorlog wil begrijpen, hoeft alleen maar het woord uitroeien herhaaldelijk te herhalen.
01
Escalerende oorlog
Het recht van de concurrentie en het recht van de oorlog zijn feitelijk twee totaal verschillende zaken.
Zakelijke concurrentie is een concurrentie binnen een juridisch kader, maar oorlog is niet hetzelfde: de tegenstander houdt zich nauwelijks aan regels en beperkingen en doet er alles aan om zijn eigen strategische doelen te bereiken. Vooral op het gebied van chips kunnen de Verenigde Staten zelfs constant de regels veranderen – je past je aan aan één set, en die vervangt direct een nieuwe set om je te verslaan.
Zo legde het Amerikaanse ministerie van Handel in 2018 sancties op aan Fujian Jinhua door middel van een 'entiteitenlijst', wat direct leidde tot de opschorting van de productie van het bedrijf (waardoor de productie inmiddels is hervat). In 2019 werd Huawei ook op de entiteitenlijst geplaatst, waardoor Amerikaanse bedrijven geen producten en diensten meer aan het bedrijf mochten leveren, zoals EDA-software en Google's GMS.
Nadat ze ontdekten dat deze middelen Huawei niet volledig konden "elimineren", veranderden de Verenigde Staten de regels: vanaf mei 2020 begonnen ze te eisen dat alle bedrijven die Amerikaanse technologie gebruikten, Huawei moesten bevoorraden, zoals de gieterij van TSMC, wat direct leidde tot de stagnatie van Hisiculus en de scherpe krimp van Huawei's mobiele telefoons, wat jaarlijks meer dan 100 miljard yuan aan verliezen voor de Chinese industriële keten opleverde.
Daarna verhoogde de regering-Biden het vuurkrachtdoel van "onderneming" naar "industrie", en een groot aantal Chinese bedrijven, universiteiten en wetenschappelijke onderzoeksinstellingen werd achtereenvolgens op de verbodslijst geplaatst. Op 7 oktober 2022 vaardigde het Bureau of Industry and Security (BIS) van het Amerikaanse ministerie van Handel nieuwe exportcontroleregels uit die vrijwel direct een "plafond" voor Chinese halfgeleiders instelden:
De export van logische chips kleiner dan 16 nm of 14 nm, NAND-opslag met 128 lagen of meer, geïntegreerde DRAM-schakelingen met 18 nm of minder, etc. is beperkt. Ook de levering van computerchips met een rekenkracht van meer dan 4800 TOPS en een interconnectiebandbreedte van meer dan 600 GB/s is beperkt, ongeacht of dit via een gieterij of rechtstreekse verkoop van producten gebeurt.
In de woorden van een denktank in Washington: Trump richt zich op bedrijven, terwijl Biden zich richt op de industrie.
Bij het lezen van de roman over het Drielichamenprobleem is het voor gewone lezers gemakkelijk om de Yang mo van Zhizi te begrijpen om de aardtechnologie te blokkeren. Maar in werkelijkheid hebben veel niet-industriële mensen die naar het chipverbod kijken vaak de indruk: zolang je je aan de regels van de Verenigde Staten houdt, word je niet aangepakt. Als je wel wordt aangepakt, betekent dit dat je iets verkeerd hebt gedaan.
Deze perceptie is normaal, omdat veel mensen nog steeds in de 'concurrentie'-mentaliteit blijven hangen. Maar in 'oorlog' kan deze perceptie een illusie zijn. De afgelopen jaren hebben veel leidinggevenden in de halfgeleiderindustrie zich gerealiseerd dat wanneer een bedrijf zich met zijn onafhankelijke onderzoek en ontwikkeling op geavanceerde gebieden begeeft (zelfs al is het maar vooronderzoek), het op een onzichtbare gasmuur stuit.
Het onderzoek en de ontwikkeling van high-end chips zijn gebaseerd op een reeks wereldwijde technologische toeleveringsketens. Om bijvoorbeeld 5nm SoC-chips te maken, moet je cores kopen van ARM, software kopen van Candence of Synopsys, patenten kopen van Qualcomm en de productiecapaciteit coördineren met TSMC... Zolang deze acties worden uitgevoerd, komen ze onder toezicht van het BIS van het Amerikaanse ministerie van Handel te staan.
Eén geval betreft een chipbedrijf dat eigendom was van een fabrikant van mobiele telefoons. Het opende een dochteronderneming voor onderzoek en ontwikkeling in Taiwan om lokaal talent aan te trekken voor de productie van chips voor consumenten. Al snel stuitte het op een "onderzoek" van de relevante Taiwanese afdelingen. Uit pure wanhoop werd de dochteronderneming afgesplitst van de moederonderneming als een onafhankelijke leverancier buiten de organisatie, maar men moest voorzichtig zijn.
Uiteindelijk werd de Taiwanese dochteronderneming gedwongen te sluiten na een inval door Taiwanese "officieren van justitie", die de servers doorzochten en in beslag namen (er werden geen overtredingen vastgesteld). Een paar maanden later nam ook het moederbedrijf het initiatief tot ontbinding – het topmanagement concludeerde dat er onder het veranderende verbod, zolang het een high-end chipproject betreft, het risico bestaat van "one-click zero".
Wanneer een onvoorspelbaar bedrijf een grootaandeelhouder tegenkomt die de technologie van Maoxiang wel ziet zitten, is de uitkomst vrijwel gedoemd te mislukken.
Deze 'one-click zero'-mogelijkheid is in wezen de manier waarop de Verenigde Staten de eerder nagestreefde 'wereldwijde industriële verdeling gebaseerd op vrijhandel' hebben omgezet in een wapen om de vijand aan te vallen. Amerikaanse wetenschappers hebben de term 'gewapende onderlinge afhankelijkheid' bedacht om dit gedrag te verbloemen.
Nu we deze zaken helder hebben begrepen, zijn veel van de eerder controversiële zaken overbodig om te bespreken. Zo heeft het geen zin om Huawei te hekelen voor het overtreden van het verbod op Iran, omdat er duidelijk is gesteld dat "Iran slechts een excuus is". Het is belachelijk om China de schuld te geven van zijn industriebeleid, aangezien de Verenigde Staten 53 miljard dollar uitgeven om chipproductie te subsidiëren en reshoring te bevorderen.
Clausewitz zei ooit: "Oorlog is de voortzetting van de politiek." Hetzelfde geldt voor de chipsoorlogen.
02
De blokkade bijt terug
Sommige mensen zullen vragen: de Verenigde Staten, dus “het hele land moet vechten”, is er geen manier om hiermee om te gaan?
Als je op zoek bent naar een soort magische truc om de vijand te breken, dan is dat niet het geval. De computerwetenschap zelf is ontstaan in de Verenigde Staten, met name de industrie van geïntegreerde schakelingen. De andere kant gebruikt oorlogsvoering om het recht van spreken over de industriële keten te benutten. China kan alleen maar langer duren om het van bovenaf en stroomafwaarts te veroveren, wat een langdurig proces is.
Het is echter niet waar dat deze "oorlogsdaad" geen bijwerkingen heeft en langdurig kan worden toegepast. Het grootste neveneffect van de Amerikaanse sectorbrede blokkade is dit: het geeft China de mogelijkheid om te vertrouwen op marktmechanismen, in plaats van op de pure kracht van planning, om het probleem op te lossen.
Deze zin lijkt misschien in eerste instantie moeilijk te begrijpen. We kunnen eerst begrijpen wat de kracht van pure planning is. In de halfgeleiderindustrie is er bijvoorbeeld een speciaal project ter ondersteuning van grootschalig technisch onderzoek, genaamd "technologie voor de productie van zeer grootschalige geïntegreerde schakelingen en complete processen". Deze industrie wordt meestal aangeduid als "02 speciale, zuiver financiële fondsen".
Veel bedrijven hebben de O2 Special overgenomen, toen de auteur in de halfgeleiderindustrie zat. Toen het onderzoeksbedrijf zag dat er veel "O2 Special" uit het prototype was verdwenen, na het gemengde gevoel, hoe zeg je dat? Veel van de apparatuur die in het magazijn ligt, is een grijze hand, waarschijnlijk pas wanneer de inspectieleiders naar buiten gaan om te polijsten.
Natuurlijk leverde het speciale O2-project destijds in de winter waardevolle financiële middelen op voor bedrijven, maar aan de andere kant is de efficiëntie van het gebruik van deze middelen niet hoog. Als je alleen op financiële subsidies vertrouwt (zelfs als het om subsidies voor bedrijven gaat), vrees ik dat het moeilijk is om technologieën en producten te ontwikkelen die op de markt kunnen worden gebracht. Iedereen die ooit onderzoek heeft gedaan, weet dit.
Vóór de chipoorlog had China veel worstelende apparatuur-, materiaal- en kleine chipbedrijven die moeite hadden om te concurreren met hun buitenlandse concurrenten. Bedrijven als SMIC, JCET en zelfs Huawei besteedden er meestal niet veel aandacht aan. Dat is ook wel te begrijpen: ze wilden geen binnenlandse producten gebruiken, terwijl ze ook geavanceerdere en kosteneffectievere buitenlandse producten konden kopen.
Maar de blokkade van de Chinese chipindustrie door de Verenigde Staten heeft deze bedrijven een unieke kans geboden.
In het geval van een blokkade werden binnenlandse fabrikanten, die voorheen werden genegeerd door de fabrieken of afgesloten testfabrieken, met spoed naar de schappen gebracht en werd een groot aantal apparaten en materialen naar de productielijn gestuurd voor verificatie. En de aanhoudende droogte en regenval van de binnenlandse kleine fabrieken gaf plotseling hoop; niemand durfde deze kostbare kans te laten liggen, dus werkten ze onvermoeibaar aan productverbetering.
Hoewel dit een interne cyclus van marktwerking is, een gedwongen uitweg uit de marktwerking, is de efficiëntie ervan ook efficiënter dan de pure planningskracht: één partij met een ijzeren hart voor binnenlandse vervanging, één partij die wanhopig de strohalmen grijpt, en in het rijke effect van wetenschap en technologie, geïnspireerd door de halfgeleiderstroom, zijn er in bijna elk verticaal segment veel bedrijven in het volume.
We hebben de winsttrend van Chinese beursgenoteerde halfgeleiderbedrijven over de afgelopen tien jaar berekend (alleen bedrijven die tien jaar onafgebroken presteren, zijn geselecteerd). Daaruit blijkt een duidelijke groeitrend: tien jaar geleden bedroeg de totale winst van deze binnenlandse bedrijven slechts meer dan 3 miljard, en in 2022 is hun totale winst gestegen tot meer dan 33,4 miljard. Dat is bijna tien keer zoveel als tien jaar geleden.
Plaatsingstijd: 30-10-2023
